Z cyklu: Stypendium w Indiach cz.2 / Opowiada Katarzyna Poleszak

Univeristy of Delhi często nazywane jest DU (czyt. di ju). Jest to jeden z najważniejszych uniwersytetów w Indiach, znany z wysokiego poziomu nauczania, od lat najlepszy w corocznych rankingach. Założony w 1922 roku, oprócz studiów licencjackich, magisterskich czy podyplomowych, oferuje też przeróżnego rodzaju kursy dla obywateli Indii, jak i dla obcokrajowców. Ma dwa kampusy. W północnej części Delhi znajduje się Kampus Główny (Main Campus), w południowej Kampus Południowy (South Campus). Jego filie rozsiane są po całym kraju. Mój kurs odbywał się na Kampusie Głównym, tam też znajdują się najważniejsze siedziby uniwersytetu, najstarsze college'e, akademiki. Położony w przepięknej parkowej scenerii, rozciąga się na ogromnej przestrzeni i jest domem nie tylko dla studentów, lecz spragnionych zieleni małp, wiewiórek i papużek.

 Arts Faculty, już po remoncie, źródło Wikipedia

Sam wygląd Faculty of Arts (Wydział Humanistyczny) nie zachwycał¹. Odrapane budynki, rusztowania, dziury w murze jak po bombie, powyrywane kable i wszechobecne góry gruzu i śmieci. Jednak, gdy tylko pokonało się chęć ucieczki i weszło do środka kierując w stronę Hindi Department (Katedra Języka Hindi), witał nas przepiękny dziedziniec, otoczony arkadowymi krużgankami, który kipiał od roślinności. Za to poszczególne klasy, choć duże, były w opłakanym stanie. Czas cofał się do początków ubiegłego stulecia. Pojedyncze ławki z pulpitem miały kilkadziesiąt lat i były zniszczone, ściany pokrywał grzyb, a w niektórych oknach brakowało szyb. To jednak nie mogło osłabić mojej chęci do nauki².

 Dziedziniec przy Hindi Department

Zajęcia miały rozpocząć się 8 sierpnia, jednak tego dnia, pan Bagga, kierownik sekretariatu, poinformował nas, że mamy stawić się dopiero za dwa tygodnie na test sprawdzający poziom naszej znajomości języka hindi. Niewiele myśląc postanowiłyśmy z moją współlokatorką Asią na trochę opuścić stolicę. I tak 13 sierpnia siedziałyśmy już w pociągu do Puny, 16 sierpnia zawitałyśmy w Bombaju, a 18-ego byłyśmy już z powrotem. 23 sierpnia pisałyśmy testy, a po czterech dniach ogłoszono wyniki. Ci, którzy nie uczyli się Hindi wcześniej, czwórka Koreańczyków i Almaz C. z Kazchstanu, zostali od razu przydzieleni na kurs Certificate. Na najwyższy poziom Advanced dostała się Nastja z Ukrainy, Almaz O. i Dinara z Kazchstanu oraz Asia, która potem przeniosła się na poziom Diploma. Ja, Ula i Kamila z Polski, Aizhan i Marisha z Kazchstanu oraz Żenia z Ukrainy – zakwalifikowałyśmy się do średniozaawansowanej grupy Diploma. Znaliśmy się ze wspomnianego w poprzednim artykule Youth Hostelu, a potem wszyscy zamieszkaliśmy w tej samej dzielnicy.

W międzyczasie wybrałyśmy się z Asią do Amritsaru. 2 września wciąż nie było planu zajęć, a kiedy wreszcie go otrzymałam, okazało się, że są tylko trzy dni nauki, w poniedziałki, wtorki i piątki, od 14.20 do 16.50. Zajęcia jednak nie zawsze się odbywały. Winę ponosiły częste święta w kalendarzu indyjskim (wszak wieloreligijność) lub zwykła nieobecność nauczycieli, którzy nie do końca poważnie traktowali nasz kurs. Nie można tego oczywiście powiedzieć o dr Ashi Joshi, z którą miałam zajęcia z tekstów literackich. Jej cięty język niejednego bujającego w obłokach sprowadził na ziemię. Z kolei dr K. D. Sharma, gramatyk, był zawsze poważny i nigdy nie widziałam na jego twarzy choćby cienia uśmiechu. Ulubieńcem studentów był pan Shripati Sharma, u którego pisałam pracę dyplomową, kochany staruszek, zawsze skory do żartów. Z racji wieku często chorował, a my nigdy nie doczekaliśmy się zastępstwa. Pozostali wykładowcy pojawili się zaledwie kilka razy. 

 Jedna z klas na wydziale, już po remoncie, 2009

A tymczasem monsun, który trwał już od ponad dwóch miesięcy, wreszcie pokazał swoje prawdziwe oblicze. Nieprzerwane deszcze, które zamieniały się w rwące rzeki uniemożliwiające normalny powrót do domu, przenikały nie tylko moje ubrania, ale ciało i umysł. Brodziłam w tym wartkim strumieniu, którego poziom wody w niektórych miejscach sięgał kolan, świadoma, że ten śmierdzący szlam jest zbiorowiskiem bakterii. Często wyłączano światło, a bez wiatraków upał stawał się nie do wytrzymania. Nie działały pompy doprowadzające czystą wodę. To wszystko sprawiło, że miałam dosyć Indii, Delhi, deszczu, nieschnących ubrań, zajęć bez zajęć, wiecznego jutro, pojutrze, później... Mrówek, które były wszędzie, nawet w łóżku, szczurów, które pojawiły się w mieszkaniu, wiecznie zapchanych autobusów, natarczywych spojrzeń. Uratowała mnie chyba obecność zagranicznych studentów, którzy trzymali się razem. Dzięki promiennemu uśmiechowi Aizhan, słowiańskiej życzliwości Ukrainek, gościnności Litwinki Żeni, wizytom Kazaszek Mariszy i Dinary, żartom Jury i Saszy z Rosji, którzy studiowali filozofię, głębokiemu wsparciu Asi, Uli i Kamili, powoli budziła się we mnie chęć do życia.

Aż pewnego dnia wreszcie zaświeciło słońce, temperatura spadła do 30 stopni, wilgoć stała się niewyczuwalna i właśnie wtedy, stojąc na balkonie i nasłuchując wołania porannych sprzedawców warzyw, pokochałam to miejsce. Już nie chciałam wracać. Był koniec września 2002 roku.

1W latach 2004-2005 przeprowadzono remont wydziału.

2Rok akademicki rozpoczyna się w Indiach w czerwcu lub lipcu, kończy w marcu lub kwietniu. Sesje są zazwyczaj dwie, na przełomie listopada i grudnia oraz po zakończeniu roku, w marcu lub kwietniu (nie dotyczy to stanów położonych w górach – tu rok akademicki rozpoczyna się w marcu, a kończy w grudniu). Wyniki egzaminów pojawiają się zazwyczaj po miesiącu. Nas czekały jedynie egzaminy końcowe, w tym obrona napisanej wcześniej pracy dyplomowej.

Katarzyna Poleszak