Z cyklu: Stypendium w Indiach / Opowiada Katarzyna Poleszak

Indie to mit – zbiorowa fikcja, w której wszystko było możliwe, bajka, z którą rywalizować mogły jedynie dwie inne potężne fantasmagorie: pieniądze i Bóg.

Dzieci Północy, Salman Rushdie

Nie ma lepszego cytatu, a może i książki, która opisuje Indie tak dobitnie i prawdziwie. To kraj, który odcisnął piętno na mojej duszy i moim ciele, już na zawsze pozostając moją drugą ojczyzną, za którą tęsknię niemal każdego dnia.

Siedząc w samolocie, który zmierzał w kierunku Delhi w lipcu 2002 roku, czułam jednocześnie podniecenie i strach. Oto spełniało się moje największe marzenie – spędzę najbliższy rok, a może i lata, w kraju wielu kolorów, tajemnic i kontrastów, w kraju, który był dotąd jedynie nieuchwytnym przedmiotem moich studiów i pasji. Bałam się jednak czy sobie poradzę, jak odnajdę się w tym wielokulturowym tyglu oraz czy moje wyobrażenia będą miały pokrycie w rzeczywistości. To co zapamiętam na całe życie to pierwsze wrażenie – bardzo fizyczne uczucie wszechogarniającego ciepła i wilgoci, okraszone zapachem przypraw, kadzidła i brudu oraz kakofonia dźwięków – żebrzących dzieci, klaksonów, wycia krów i nawoływania rikszarzy. Byłam przerażona. Ale i ciekawa. Z lotniska odebrał mnie i moje koleżanki przedstawiciel ICCR (Indian Council for Cultural Relations – Indyjska Rada ds. Stosunków Kulturalnych, organizacja Rządu Indii, oferująca m. in. stypendia dla zagranicznych studentów), przeuroczy pan Chatterjee, który pozostał opiekunem polskich studentów już do końca stypendium. Biały ambassador (najpopularniejszy w Indiach samochód) zabrał nas do Youth Hostelu, miejsca naszego tymczasowego pobytu. Była noc z piątku na sobotę, nie zmrużyłam oka, z emocji, ale także z powodu hałasu, jaki wydawał kręcący się na suficie wiatrak. W poniedziałek miałam stawić się na uczelni, w biurach ICCR i FRRO (Foreigners Regional Registration Office – Regionalne Biuro Rejestracyjne dla Obcokrajowców), by dopełnić wszystkich formalności związanych ze stypendium.

Ale jak to w Indiach bywa – nie da się wszystkiego załatwić w jeden dzień. Nie chodzi nawet o potworne upały czy duże odległości, w jakich znajdują się poszczególne biura czy uczelnia. Dla Indusów wszystko bowiem jest „na jutro”. Wszędzie słyszałam jedynie kal, kal, kal (jutro w jęz. hindi). Tu pomocą okazała się moja znajomość języka hindi, na którą zawsze mile reagowano. Przy zwykłym targowaniu się ceny spadały do minimum, a bezwzględni indyjscy urzędnicy potrafili przyspieszyć sprawy odłożone na później. To nic, że moje nazwisko zawsze zapisywano z błędami, to na uczelni i w przeróżnych biurach nie było takie ważne. Najważniejsza była ogromna ilość przeróżnych kartek, karteczek, zaświadczeń, pieczątek – im więcej tym lepiej i mniejsza możliwość, że odeślą mnie z kwitkiem. Nauczyłam się robić kopie nawet mało istotnych rzeczy – wszystko zawsze mogło się przydać. Podobnie jak zdjęcia, których odbitki do tej pory znajduję przeglądając stare dokumenty. Wszędzie zabierałam ze sobą książkę – nawyk, który pozostał mi do dziś. Czasami zwlekano z ważnym podpisem kilka godzin, więc cierpliwie czekałam zagłębiając się w lekturę. Dopełnienie wszystkich formalności zajęło mnie i moim polskim koleżankom jeden tydzień – świetny wynik w porównaniu ze studentami z innych krajów. Po dwóch tygodniach miałyśmy już wynajęte mieszkania, zrobiony test na Aids (to w Indiach wymóg dla osób przebywających w kraju dłużej niż 6 miesięcy), znałyśmy na pamięć delhijską trasę południe-centrum-północ i nauczyłyśmy się przeklinać nie gorzej od tubylców. Do rozpoczęcia nauki pozostały dwa tygodnie. A jak ona wyglądała i z jakiej narodowości studentami zetknął mnie los – o tym następnym razem...

Katarzyna Poleszak